Ecc 2 | PesOV | STEP | مندر دلخود گفتم: الا’نبیا تا تو را بهعیش و عشرتبیازمایم؛ پسسعادتمندیرا ملاحظهنما. و اینكآننیز بطالتبود.

Ecclesiastes 2

1 مندر دلخود گفتم: الا’نبیا تا تو را بهعیش و عشرتبیازمایم؛ پسسعادتمندیرا ملاحظهنما. و اینكآننیز بطالتبود. 2 دربارهخندهگفتمكهمجنوناستو دربارهشادمانیكهچهمیكند. 3 در دلخود غور كردمكهبدنخودرا با شراببپرورم، با آنكهدلمنمرا بهحكمت(ارشاد نماید) و حماقترا بدستآورمتا ببینمكهبرایبنیآدمچهچیز نیكو استكهآنرا زیر آسماندر تمامیایامعمر خود بهعملآورند.

4 كارهایعظیمبرایخود كردمو خانهها برایخود ساختمو تاكستانها بهجهتخود غرسنمودم. 5 باغها و فردوسها بهجهتخود ساختمو در آنها هر قسمدرختمیوهدار غرسنمودم. 6 حوضهایآببرایخود ساختمتا درختستانیرا كهدر آندرختانبزرگمیشود، آبیارینمایم. 7 غلامانو كنیزانخریدمو خانهزادانداشتمو مرا نیز بیشتر از همهكسانیكهقبلاز مندر اورشلیمبودند، اموالاز رمهو گلهبود. 8 نقرهو طلا و اموالخاصّهپادشاهانو كشورها نیز برایخود جمعكردم؛ و مغنّیانو مغنّیاتو لذّاتبنیآدمیعنیبانو و بانوانبهجهتخود گرفتم. 9 پسبزرگشدمو بر تمامیكسانیكهقبلاز مندر اورشلیمبودند برترییافتمو حكمتمنیز با منبرقرار ماند،

10 و هر چهچشمانمآرزو میكرد از آنها دریغنداشتم، و دلخود را از هیچخوشیباز نداشتمزیرا دلمدر هر محنتمنشادیمینمود و نصیبمناز تمامیمشقّتمهمینبود.

11 پسبهتمامیكارهاییكهدستهایمكردهبود و بهمشقّتیكهدر عملنمودنكشیدهبودمنگریستم؛ و اینكتمامیآنبطالتو در پیباد زحمتكشیدنبود و در زیر آفتابهیچمنفعتنبود.

12 پستوجّهنمودمتا حكمتو حماقتو جهالترا ملاحظهنمایم؛ زیرا كسیكهبعد ازپادشاهبیاید چهخواهد كرد؟ مگر نهآنچهقبلاز آنكردهشدهبود؟

13 و دیدمكهبرتریحكمتبر حماقتمثلبرترینور بر ظلمتاست.

14 چشمانمرد حكیمدر سر ویاست؛ اما احمقدر تاریكیراهمیرود. با وجود آندریافتكردمكهبههر دو ایشانیكواقعهخواهد رسید.

15 پسدر دلخود تفكّر كردمكهچونآنچهبهاحمقواقعمیشود، بهمننیز واقعخواهد گردید، پسمنچرا بسیار حكیمبشوم؟ و در دلخود گفتم: ایننیز بطالتاست،

16 زیرا كههیچذكریاز مرد حكیمو مرد احمقتا بهابد نخواهد بود. چونكهدر ایامآیندههمهچیز بالتّمامفراموشخواهد شد. و مرد حكیمچگونهمیمیرد آیا نهمثلاحمق؟

17 لهذا مناز حیاتنفرتداشتمزیرا اعمالیكهزیر آفتابكردهمیشود، در نظر منناپسند آمد چونكهتماماً بطالتو در پیباد زحمتكشیدناست. 18 پستمامیمشقّتخود را كهزیر آسمانكشیدهبودممكروهداشتم، از اینجهتكهباید آنرا بهكسیكهبعد از منبیاید واگذارم. 19 و كیستبداند كهاو حكیمیا احمقخواهد بود، و معهذا بر تمامیمشقّتیكهمنكشیدمو بر حكمتیكهزیر آفتابظاهر ساختم، او تسلّطخواهد یافت. ایننیز بطالتاست. 20 پسمنبرگشته، دلخویشرا از تمامیمشقّتیكهزیر آفتابكشیدهبودممأیوسساختم. 21 زیرا مردیهستكهمحنتاو با حكمتو معرفتو كامیابیاستو آنرا نصیبشخصیخواهد ساختكهدر آنزحمتنكشیدهباشد.ایننیز بطالتو بلایعظیماست. 22 زیرا انسانرا از تمامیمشقّتو رنجدلخود كهزیر آفتابكشیدهباشد چهحاصلمیشود؟ 23 زیرا تمامیروزهایشحزن، و مشقّتشغماست؛ بلكهشبانگاهنیز دلشآرامیندارد. اینهمبطالتاست.

24 برایانساننیكو نیستكهبخورد و بنوشد و جانخود را از مشقّتشخوشسازد. اینرا نیز مندیدمكهاز جانبخدا است. 25 زیرا كیستكهبتواند بدوناو بخورد یا تمتّعبرد؟ 26 زیرا بهكسیكهدر نظر او نیكو است، حكمتو معرفتو خوشیرا میبخشد؛ اما بهخطاكار مشقّتاندوختنو ذخیرهنمودنرا میدهد تا آنرا بهكسیكهدر نظر خدا پسندیدهاستبدهد. ایننیز بطالتو در پیباد زحمتكشیدناست.